چند دقیقه است که به خاطر شرایطم، وصیتنامه ام را نوشتم... حسش خیلی عجیب است. تپش قلب گرفتم! تکلیف کل مال و اموالم! را مشخص کردم.

عادت نکردم به این حس ولی انگار از زیر بار مسئولیتی درآمدم...
خوب است. خیلی. مرگ خواهی نیست. پذیرفتن مرگ است همچون جزیی از اجزای زندگی. و این خوب است.

پ.ن: نترسید، دم مرگ نیستم! :))))